Marjan van der Giessen Uitvaartzorg

Vanuit welke motivatie ben je jouw onderneming gestart?

Ik heb een achtergrond in de makelaardij en had tot eind 2008 eigenlijk geen ervaring met de uitvaartbranche. Toen mijn moeder overleed maakte ik het organiseren van de uitvaart plots van heel dichtbij mee. Vanaf dat moment is het idee een eigen onderneming te starten ontstaan, waarop ik in 2012 de stap heb genomen. Ik heb bewust gekozen voor een zelfstandige onderneming, zodat ik de uitvaarten op een eigen manier kan vormgeven.

Ik oefen mijn beroep uit met liefde en passie en ben dankbaar dat ik families mag begeleiden.

Waarom is de persoonlijke aandacht die jij als uitvaartverzorger hebt voor de familie zo belangrijk?

 Je komt in het leven van mensen op het meest kwetsbare moment, dan vind ik het belangrijk om eerst gewoon even samen te gaan zitten. Zonder pen en papier, luisterend naar het verhaal en hier een daar wat vragen. Ik werk op zo’n moment niet volgens een draaiboek, ik weet wat er als eerste gedaan moet worden en daar komt het gesprek vanzelf op. Als zelfstandige heb ik ook geen tijdvak waarin ik alles moet regelen. Een eerste afspraak kan een uur duren maar soms ook 3 uur, het is maar net wat de situatie van mij vraagt. In de meeste gevallen ben ik ook iedere dag even bij de familie, dit ligt uiteraard wel aan de wens van de familie.

Vaak als de eerste hectiek van het regelen voorbij is, zoals het verzorgen en opbaren van de overledene, het vaststellen van de datum van de uitvaart en de vormgeving van de rouwkaart, zijn nabestaanden wat rustiger. In deze periode vindt men het vaak prettig als je even langskomt voor een praatje.

Waarom vind je het belangrijk de nabestaanden actief te betrekken bij de vormgeving van de uitvaart?

De nabestaanden hebben altijd de regie tijdens het arrangeren van de uitvaart, ik ben slechts de uitvoerder. Natuurlijk sta ik hen bij met advies waar nodig, maar de nabestaanden staan centraal in deze periode. Het is niet goed alles uit handen te willen nemen.

Nabestaanden moeten verder na het afscheid. Als men met een, voor zover mogelijk, goed gevoel kan terugkijken op de uitvaart, is dat een waardevolle start van de rouwverwerking.

Wanneer kun je met een tevreden gevoel terugkijken op een uitvaart?

Ten eerste als de familie tevreden is en de dag is verlopen zoals we ons voorgenomen hadden. Het is zeer waardevol als de nabestaanden na afloop van de uitvaart hun waardering uitspreken en ze je spontaan een knuffel of een kus geven. Met veel nabestaanden heb ik ook zo nu en dan nog contact, ik informeer altijd even hoe het met ze gaat.

Ik krijg nu, na een aantal jaar, ook weer families terug waarbij ik al een uitvaart heb mogen regelen. Wanneer zich dan weer een overlijden binnen de familie voordoet doen ze wederom beroep op mij.

Ik kan mij nog goed een gesprek met een nabestaande herinneren, zij zei ‘Marjan, blijf vooral doen wat je doet.’ Dit advies neem ik altijd met mij mee.

Marjan van der Giessen

Meer informatie over Marjan kunt u vinden op haar website.

Stoppelenburg verzorgt een persoonlijke uitvaart

sb-lente-headersliders-v3-1

‘Wij zijn er voor u!’

Je dienstbaar opstellen aan families. Dat is voor Stoppelenburg Uitvaartverzorging belangrijk. ‘Wij doen onze klanten een belofte waar we ons aan houden: wij zijn er voor u!’

Uitvaartverzorging is voor Stoppelenburg meer dan het regelen van een uitvaart. Het gaat om persoonlijke betrokkenheid. Directeur Corneel Krijgsman vertelt: ‘Als wij na een overlijden bij de familie aankomen, stappen wij eerst ‘als mens’ naar binnen. We laten de situatie op ons inwerken: wie zijn er aanwezig en wat is de onderlinge sfeer? Uit respect laten wij eerst de familie aan het woord. Zij trokken immers vaak een leven lang met de overledene op. Hun persoonlijke verhalen gebruiken we vaak bij de invulling van de uitvaart.’

Hoe het begon
Stoppelenburg Uitvaartverzorging werd in 1956 in Lekkerkerk opgericht door het echtpaar Stoppelenburg. Stoppelenburg reed in het begin na de oprichting veelal taxi en staatsievervoer. Het bedrijf had wagens in eigen beheer. ‘Teus was gek op auto’s’, vertelt Corneel. In 1971 kwam er in Lekkerkerk een rouwkamer voor het opbaren van de overledene en condoleances. Dat was vernieuwend. Tot die tijd werd namelijk de overledene thuis opgebaard. In 1982 werd rouwcentrum De Olm in Krimpen aan den IJssel gebouwd. Na Krimpen aan den IJssel volgen Linquenda in Schoonhoven en de aankoop van de aula in Stolwijk.

Corneel Krijgsman

Onze kracht
Stoppelenburg nam een aantal lokale ondernemingen over, onder andere in Bergambacht en Stolwijk. Stoppelenburg Uitvaartverzorging groeide zo uit tot een begrip in de Krimpenerwaard. ‘Wij kennen de families in de regio en zij kennen ons. Dat is onze kracht. Het is voor de families geruststellend dat wij bijvoorbeeld weten hoe de uitvaart van vader of moeder destijds geregeld was zodat accenten uit die uitvaart opnieuw gebruikt kunnen worden.

Onder één dak

Stoppelenburg Uitvaartverzorging heeft diverse disciplines onder één dak. Het personeelsbestand is breed, met bijvoorbeeld gastdames en chauffeurs. Ook heeft Stoppelenburg een eigen wagenpark. ‘De hele uitvaart, van het begin tot het einde, voeren we zelf uit. We kunnen snel schakelen en zijn niet afhankelijk van andere partijen. Door de regie zelf te houden, verkleinen we de kans op fouten.’

Passie en toewijding
Corneel werkt zelf met veel passie en toewijding. ‘Ik werkte veertien jaar als accountant. In deze periode leerde ik de familie Stoppelenburg kennen. Op een zeker moment kwam ter sprake dat zij geen opvolgers hadden. Ik dacht: ‘Waarom zou ik dat niet gaan doen?’ We hadden maandenlang meerdere gesprekken en ik liep een stage: ik baarde onder andere drie mensen op en bezocht twee families. Toen ben ik ‘verliefd’ geworden op dit werk. Het is een hele verantwoordelijkheid, maar ik heb nog geen moment spijt.’

Eén van ons
Stoppelenburg uitvaartverzorgers zijn persoonlijk betrokken. ‘Het grootste compliment dat je kunt krijgen is als je hoort: ‘We hadden niet eens door dat je er was. Je bent één van ons.’ Een uitvaart gaat niet alleen over de plechtigheid. Het afscheid nemen is veel meer dan die ene dag. Het is de kist sluiten als je eraan toe bent. Dat begrijpen we en daar handelen we naar’, aldus Corneel.

 

 

Nunazorg, hulp en zorg bij elk verlies.

nunazorg-logo-47-1mm4

Voor wie is Nunazorg er?

Nunazorg is er voor iedereen die een dierbare heeft verloren. We leveren complete nabestaandenzorg.

Nunazorg is een aanvullende dienstverlening voor uitvaartondernemers en -verenigingen.

Wij ontzorgen uitvaartondernemers, door de nazorg voor hun nabestaanden over te nemen.

Nunazorg is een landelijke organisatie.  We hebben 20 vestigingen verspreid over het gehele land en we groeien nog steeds. Er is dus altijd wel een vestiging in de buurt.

 

Waarom is goede nazorg belangrijk?

Het verlies van een dierbare is een ingrijpende gebeurtenis in iemands leven. Er is niet alleen veel verdriet en pijn, maar ook moet er veel geregeld worden. Soms zoveel dat mensen niet aan rouwen toekomen. Wij helpen nabestaanden structuur aan te brengen in hun leven en spelen in op de unieke hulpvraag van de nabestaande.

We onderhouden net zolang het contact, totdat de nabestaande aangeeft, weer verder te kunnen met zijn of haar leven. Dit kan soms wel tot een jaar zijn. Door onze werkwijze kan voorkomen worden dat nabestaanden in een sociaal isolement terecht komen of langdurig in de ziektewet raken.

nunazorg003b

Ondersteunt Nunazorg enkel in praktische zaken?

Ons concept is uniek. We zijn allereerst een luisterend oor voor nabestaanden en zoeken naar antwoorden op verschillende gebieden. We ondersteunen op alle gebieden: praktisch, emotioneel, administratief, levensbeschouwelijk en spiritueel. We bieden complete onafhankelijke nazorg, uitgaande van de hulpvraag van de nabestaande.

Het maakt niet uit wat de vraag is, we helpen met het zoeken naar een bevredigend antwoord.

Wij werken samen met met gemeentes, vrijwilligersorganisaties, religieuze organisaties en overige professionele instanties.

nunazorg002

Hoe kunnen nabestaanden in contact komen met Nunazorg?

Nunazorg werkt samen met uitvaartondernemers en –verenigingen. Nabestaanden kunnen navraag doen bij hun uitvaartondernemer of er een samenwerking is met Nunazorg

Wij nemen 6 tot 8 weken na de uitvaart contact op met de nabestaande.

Aan de dienstverlening van Nunazorg zijn voor de nabestaanden geen kosten verbonden.

 

Voor meer informatie kunt u ook kijken op de website: www.nunazorg.nl

Monumentalista, een eigentijds ontwerpbureau voor grafmonumenten en afscheidsproducten.

monumentalista_m

Doodskist.nl krijgt de kans Ine Mulder van Monumentalista te spreken over haar bijzondere werk. Deze creatieve duizenspoot maakt prachtige producten voor ieder budget.

 

Zou je ons een kleine introductie willen geven over Monumentalista?

Monumentalista is een ontwerpbureau voor grafmonumenten en andere producten voor afscheid en herinnering. Ik geloof dat moeilijke perioden in je leven je vormen en wil daar met design en kunst op een positieve manier aan bijdragen. Zowel grote, persoonlijk gemaakte monumenten als kleine symbolische voorwerpen kunnen betekenisvol zijn in een periode van rouwverwerking.

Monumentalista is een jong bedrijf, dat volop in ontwikkeling is. Ik werk samen met een klein team van bevlogen designers en ambachtsmensen. We werken op momenteel op drie niveaus. Unieke, exclusieve  monumenten op maat. Collecties betaalbare monumenten en urnen. Kleine uitvaartproducten voor jezelf of om weg te geven.

 18pic

Wie is jouw doelgroep?

Voor individueel ontworpen monumenten komen vaak familieleden die een speciaal verhaal hebben: mensen die veel te vroeg overleden zijn of bijvoorbeeld een geval van suïcide. Ik ben degene die het contact heeft met deze families, vaak is dat contact heel intensief.

Monumentalista’s collecties zijn voor mensen die weinig te besteden hebben, maar wel iets moois willen wat ze persoonlijk kunnen maken. De meest gegooglede combinatie met ‘grafmonument’ is ‘goedkoop’. Dat zegt wel wat over de behoefte van veel nabestaanden. Heel geschikt zijn mijn Memory Markers. Dat zijn symbolen van beton in drie maten. Kruis, anker en hart staan voor geloof, hoop en liefde. De vlinder staat voor vrijheid. Op de grootste van ieder symbool, bijvoorbeeld het bolle hart, kan een naam of tekst. Ze combineren prachtig met planten en je kunt er zelf mooie composities mee maken. Dat kan op een begraafplaats, maar ook in je eigen tuin.

Begin volgend jaar komt er een webshop online, waar je Monumentalista’s kleinere producten kunt bestellen. Deze zijn bijvoorbeeld heel geschikt als troostcadeau, om weg te geven.

harten_detail

Wat is jouw motivatie geweest om uitvaart-gerelateerde producten te ontwikkelen?

Ik ben door perioden van ziekte gegaan en heb mijn moeder te vroeg verloren. Zo heb ik ervaring gekregen in het bespreken van moeilijke onderwerpen. Als ontwerper ben ik specialist geworden in het destilleren van de essentie van een verhaal en hier een visuele vertaling van te maken. Door deze combinatie van factoren was een specialisatie in uitvaartproducten een logische stap.

 

Wat is jouw creatieve achtergrond?

Ik heb gestudeerd aan de Design Academy Eindhoven. Na mijn afstuderen heb ik enkele jaren als freelancer gewerkt voor een beeldend kunstenaar, maar ik heb ook veel autonome projecten gedaan in de mode en de fotografie.

ocean

Zijn er nieuwe projecten waar wij binnenkort iets van kunnen vernemen?

Mijn affiniteit met mode blijft: voor het komende half jaar staat de ontwikkeling en lancering van een lijn as- en rouwsieraden op het programma. Voor deze sieraden zal ik gebruik maken van mooie houtsoorten zoals ebbenhout gecombineerd met goud en zilver.

 

Waar komt jouw inspiratie & materiaalkeus vandaan?

Ik werk veel met beton. Beton kun je zien als een vloeibare steensoort, die in elke vorm te gieten is. De uitstraling van het materiaal kan hard en sterk, maar ook fluweelzacht zijn. Je kunt er afdrukken in maken van planten en je kunt er voor kiezen om het snel te laten verouderen (met mos) of juist niet.

Verder verweef ik – vaak letterlijk – natuur in mijn ontwerpen. Ik ben gefascineerd door het proces van opkomen, groeien, bloeien en weer afsterven, totdat je weer voeding bent voor nieuw leven.

 

img_3670

Nostalgische en exclusieve koetsen bij Teun Reedijk

‘Ik werk graag met paarden’

img_9304
Als hobby begon Teun Reedijk met het verzamelen van paarden en koetsen. Inmiddels heeft hij een prachtige stalhouderij. Samen met zijn zoon biedt hij nostalgisch en exclusief vervoer. Van trouwerijen tot uitvaart, van open tot gesloten koetsen.

‘Ik vervul graag de wensen van nabestaanden bij een uitvaart. Maar ook van mensen die juist een plezierige dag willen, zoals een trouwerij. Voor de één is het een dag van vreugde, voor de andere een dag van verdriet. In beide situaties, in trouw en rouw, bieden wij passend vervoer: nostalgische en exclusieve koetsen’, vertelt Teun.

Stalhouderij
Vroeger had Teun Reedijk naast een tuinderij twee paarden. ‘Als hobby, want ik werk graag met paarden.’ Hij kocht zijn eerste koetsje en van lieverlee werd hij een echte verzamelaar. ‘Ik ben zelf koetsen gaan restaureren. Die kwamen als wrakken binnen. Zo ben ik uitgegroeid tot een stalhouder. Na een ongeval legde ik mij toe op de stalhouderij.’

263625_167908026610440_2029308_n

Rouwvervoer
Eerst zette Teun zich vooral in voor trouwkoetsen. Nu biedt hij ook rouwvervoer, samen met zijn zoon. ‘Mijn zoon en ik hadden allebei een bouwvallige rouwkoets staan. We gingen aan de slag met restauratie. De gerestaureerde rouwkoetsen kwamen meteen van pas, want er kwam iets minder vraag naar trouwvervoer. Maar de vraag naar rouwvervoer steeg.’

Franse koets
Langzamerhand breidde het assortiment uit. Teun: ‘Mijn zoon kreeg de smaak te pakken. Hij kocht een Franse rouwkoets en verfde die grijs. Ook is hij in het bezit van een zwarte en witte rouwkoets. Verder heeft hij een kinder-rouwwagentje die de familie zelf kan voorttrekken, of waar een pony voor kan lopen.’ Voor de koetsen staan Friese paarden of schimmels, aangespannen in enkel-, dubbel- of vierspan.

Respect
Reedijk honoreert wensen op nationaal en internationaal niveau. Maar waar hij ook naartoe gaat, het blijft een bijzonder contrast op de weg: de fraaie koetsen met mooie, statige paarden en moderne auto’s met veel meer pk’s die voorbij rijden. Teun Reedijk blijft er rustig onder. ‘Wij dwingen in principe respect af. Wij rijden vaak midden op de weg. Dan minderen automobilisten vanzelf vaart. In sommige gevallen staan ze zelfs stil met de auto.’

Voor een nostalgische en exclusieve koets, een rouwkoets of trouwkoets, of de Jan Plezier voor een leuk dagje uit, gaat u naar de firma Teun Reedijk. Zij staan voor u klaar!

Leoniek van der Maarel

 

leoniek-mei-2016Leoniek van der Maarel is (rouw)psycholoog, orthopedagoog, hypnotherapeut, enneagramcoach en kinderyoga docent. Ze is gespecialiseerd in kinderrouw, rouw bij dood en echtscheiding en ontwikkelt concepten rondom ‘Het Nieuwe Rouwen’. Ze is meer dan 15 jaar actief bij Stichting achter de Regenboog. In de afgelopen jaren heeft zij meerdere boeken geschreven en was zij verbonden aan KRO’s ‘Liefde voor Later‘. Leoniek ondersteunde in november 2014 Monuta bij hun campagne “Even stilstaan bij“.  Vanuit Emoties-enzo verzorgt zij ook trainingen, workshops en voorlichting rondom het onderwerp ‘verlies’. Leoniek zit in de Maatschap van Rouwtherapeuten die gecertificeerde trainingen geven over kinderen en rouw en kinderen en ziekte in het gezin. 

Namens Doodskist.nl krijgt Anna Speksnijder de Leoniek een aantal vragen te stellen.

Wat is jouw motivatie geweest je te richten op rouwbegeleiding?

Na het overlijden van mijn man op veel te jonge leeftijd en waar ik achter bleef met een dochter van vijf jaar, merkte ik dat er ‘niks’ was voor haar. Na een aantal jaar kwam ik in het stadium van de zingeving en vond ik dat ik iets met zijn dood ‘moest’ en heb ik besloten mij om te scholen tot rouwtherapeut, gespecialiseerd in kinderen en rouw.

Voor wie is rouwbegeleiding bedoeld?

Er is een verschil tussen rouwbegeleiding en rouwtherapie. Rouwbegeleiding gaat er vooral om iemand te begeleiden in het proces. Hem helpen de stappen te zetten die nodig zijn, in het tempo van de rouwende. Altijd een heel klein beetje uitdagen, maar afgestemd blijven op wat mogelijk is binnen het rouwproces. Rouwbegeleiding is dan voor eenieder die rouwt en behoefte heeft aan een (oprecht) luisterend oor en goed begeleiding om ‘de volgende stap’ te kunnen zetten (op het moment dat de ander er aan toe is).

Rouwtherapie gaat veel meer over rouwprocessen die (dreigen te) stagneren, om wat voor een reden dan ook. Rouwtherapie is vooral voor mensen die het risico lopen op gecompliceerde rouw.

Wat zijn de effecten van het ontwijken of negeren van het rouwproces?

Dat is heel verschillend. De een kan er heel goed mee leven en zal er nooit last van hebben, de ander krijgt het keihard over zich heen bij een volgend verlies of tegenslag en weer een ander gaat op zijn sterfbed de rouw verwerken. Om een zo vol mogelijk leven te leiden dienen alle gevoelens te worden erkend, herkend en zelfs verkend. Hoe om te gaan met die moeilijke gevoelens? Doet men dat niet dan loopt men het risico dat de gevoelens tot gedrag leiden dat niet altijd te begrijpen is en zelfs kan leiden tot ziektes, maar ik weet niet of daar ondersteunend onderzoek voor is, dit is puur vanuit mijn eigen praktijk waarneembaar. Mensen kunnen lichamelijk ziek worden als gevoelens niet worden toegelaten.

Van welke invloed is de (sociale) omgeving op de persoon die rouwt?

De sociale omgeving kan een rouwproces stimuleren of blokkeren. Maar het is voor de sociale omgeving heel erg moeilijk de juiste dingen te doen/zeggen. Helaas wil men iemand goede adviezen geven omdat men denkt dat dat helpt. Maar juist gebeurt het veel vaker dat dit iemand blokkeert. Mensen weten niet hoe ze moeten rouwen en gaan af op wat de omgeving zegt. Als men het gevoel krijgt niet over de overledene te mogen praten, of dat men snel aan het werk moet, of de kleren moet wegdoen, enfin, noem maar op, wat de omgeving ook zegt, de rouwende zal denken dat hij het ‘niet goed doet’ omdat hij nog niet in staat is om dergelijke stappen te zetten. Als de sociale omgeving echter iemand steunt en onvoorwaardelijk accepteert met alle gevoelens/gedrag dat de rouwende laat zien, dan zal de rouwende zich geaccepteerd voelen en snappen dat het prima is zoals hij het doet.

Hoe vind je een manier van rouwen die bij je past?

Door iemand te vinden die samen met jou onderzoekt wat voor jou een goede manier is. Wil je de hele dag bij zijn foto zitten? Prima. Wil je uit je huis vluchten omdat de stilte je aanvliegt? Prima. Probeer het maar, kijk wat voor je werkt, onderzoek met de rouwende waarom iets wel of niet werkt. Een rouwende komt er vanzelf achter dat de hele dag voor zijn foto zitten ertoe leidt dat je tot niks anders meer komt. Men gaat echt zijn eigen (rouw)weg wel vinden, maar heeft iemand nodig om hem te bevragen in hoe iets wel of niet werkt.

Staat er een vaste tijd voor het rouwproces?

Nee. Absoluut niet. En hoe kunnen we weten wanneer we klaar zijn met het rouwproces? Als je nooit meer huilt? Niet meer aan de overledene denkt? Vergeet dat hij bestaan heeft (kan niet)? Wat we vaak wel zien is dat het eerste jaar ‘opgaat’ aan erkennen dat iemand dood is. Werkelijk beseffen dat hij nooit meer terugkomt. Het eerste jaar is overleven, daarna komt het doorvoelen van het diepe gevoel van missen van die persoon.

Allerlei factoren zijn van invloed op hoe een rouwproces verloopt en daarom valt er niets te zeggen over de duur.

Waar kan men meer informatie vinden over jouw praktijk en initiatieven?

Op mijn website www.hetnieuwerouwen.nl staat alles wat ik doe met linken naar de verschillende onderdelen.

Waterurn

Jos Weijs is de eigenaar van Waterurn B.V. Dit bedrijf biedt eigentijdse urnen die nabestaanden de mogelijkheid geven een persoonlijke invulling te geven aan de asbestemming. Jos vertelt op Doodskist.nl over zijn urnen.

waterurn

Wat is een Waterurn?

De Waterurn is een bronzen tuinornament, waarin de as van een overledene geplaatst wordt. In de urn is ruimte voor as van twee personen. Met het intredende hemel(regen)water, dat hij opvangt en heel langzaam doorlaat naar de as, wordt de as weer teruggegeven aan de aarde. Dit proces duurt gemiddeld zo’n tien jaar.

In welk opzicht kan een Waterurn invloed hebben op het rouwproces?

Een Waterurn kan bijdragen aan het rouwproces, doordat je in je eigen vertrouwde omgeving in alle rust afscheid kan nemen van de overledene. De Waterurn is namelijk zeer geschikt voor het plaatsen in een privé-tuin. Daardoor heb je altijd een plekje om even naar toe te gaan.

Wat is uw motivatie geweest om de Waterurn aan te bieden?

Toen ik de Waterurn voor het eerst zag was in eigenlijk meteen verkocht. Persoonlijk heb ik niets met een asurn voor in huis en strooivelden spreken mij ook niet aan. De Waterurn is echter beeldschoon om te zien, hij gaat helemaal op in de natuur en de filosofie erachter sprak mij ook enorm aan. De hemel geeft de as terug aan de aarde. Nog een extra voordeel van de Waterurn is dat hij te verhuizen is. Op die manier kan hij altijd dienst blijven doen en kan men een eigen familie-urn creëren.

foto3-1

Als eerder gezegd is de Waterurn zeer geschikt voor een privé-tuin en deze hoeft echt niet groot te zijn. Maar steeds meer worden ze ook geplaatst op urnen-tuinen en begraafplaatsen. Hier dient men er echter wel rekening mee te houden dat er dan een vergunning nodig is.

De Waterurn is verkrijgbaar bij een aantal dealers, door het hele land. Deze adressen vindt je op onze website.  Maar natuurlijk kan men altijd contact met ons opnemen. Wij helpen dan graag verder.

Voor meer informatie kijkt u op waterurn.nl.

Natuurbegraafplaats De Utrecht

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Vandaag op Doodskist.nl: een gesprek met Joyce Sengers op natuurbegraafplaats De Utrecht. Tijdens een wandeling door dit prachtige gebied vertelt zij ons haar ideeën over de groene uitvaart.

Na een lange periode werkzaam te zijn geweest binnen onroerend goed, heeft Joyce een studie landschapsarchitectuur gevolgd. Tijdens deze studie ontdekte Joyce haar fascinatie voor plekken die in verband staan met herinnering. Toen Joyce tijdens een trip in Engeland een bezoek bracht aan een natuurbegraafplaats, wist ze dat ze hier graag iets mee wilde doen

In die tijd waren in Nederland nog geen natuurbegraafplaatsen. Joyce heeft vanuit dat oogpunt studiereizen georganiseerd, een website opgezet en natuurbegraven onder de aandacht gebracht in ons land. Joyce is inmiddels betrokken geweest als consultant bij de opstart van verschillende natuurbegraafplaatsen en afgelopen jaar kwam haar droom uit om zelf een natuurbegraafplaats te ontwikkelen en beheren . Sinds dit voorjaar is ‘De Utrecht’ geopend en zijn de eerste begravingen verzorgd.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

”Natuurbegraafplaats ‘De Utrecht’ is van iedereen en voor iedereen. We stellen de natuur centraal.”

Natuurbegraafplaats ‘De Utrecht’ is een plek waar alles draait om waarden en menselijkheid. Met een perfecte dienstverlening en een eerlijke en transparante bedrijfsvoering. Het is een plek waar men zich gerespecteerd en welkom voelt.

‘’Bij natuurbegraven maakt men de keuze bij te dragen aan natuurontwikkeling, dat is mijn grootste drijfveer. Daarnaast geeft de natuur mensen ruimte, er zijn weinig andere prikkels dus je bent volledig geconcentreerd wat er op dat moment gebeurt. We hebben in principe één uitvaart per dag, er is geen haast. Wat de natuurbegraafplaats ook onderscheidt van een reguliere begraafplaats is het feit dat men bij een bezoek aan het graf, een natuurgebied bezoekt. De Utrecht is een bijzondere plek, mensen voelen zich verbonden met deze omgeving. ‘’

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Wat is voor jou de definitie van een groene uitvaart?

‘’Het is vaak een wisselend en ongrijpbaar begrip . Ik vind het interessant met mensen te zoeken naar de afweging.

Het is niet de bedoeling dat men in de war raak over wat nu wel of niet mag. Het is juist belangrijk uit te dragen waar wij voor staan, zodat mensen zich daarin herkennen. Op die manier ontwikkelt zich een beweging van bewustere keuzes rond het afscheid. ‘’

Als het graf vergroeit met de omgeving, hoe kunnen nabestaanden dan de locatie vinden waar hun dierbare ligt?

‘’Als we een graf graven doen we dat in drie lagen, de grond gaat ook weer in de originele volgorde terug. Zo komt de laag met beplanting weer bovenop te liggen. Meestal is na een paar maanden al niet meer goed zichtbaar waar gegraven is.

Om toch te kunnen achterhalen waar het graf is, hebben wij twee systemen. Het is mogelijk het graf te vinden middels een GPS coördinaten en men krijgt een kaart. Op deze kaart staan vaste ijkpunten als grote bomen of bankjes. De bezoeker kan vanaf deze punten de stappen tellen naar het graf. In de praktijk blijkt dat men vaak het graf ook zonder deze handvatten kan vinden. ‘’

Voor meer informatie over ‘De Utrecht’ kunt u kijken op http://www.nbpu.nl/

‘’Zien waar je geweest bent’’

Vandaag op Doodskist.nl, een interview met Sophia van den Dobbelsteen. Sophia werkt al ruim 15 jaar als uitvaartbegeleider en startte in 2006 haar eigen onderneming Zirkoon Afscheidsbegeleiding. Ter ere van haar jubileum heeft zij een bijzonder boek ‘’Zien waar je geweest bent’’ uitgebracht. Het gesprek dat Anna Speksnijder met Sophia heeft gehad leest u hier:

Je hebt een eigen organisatie. Wat heeft jou de onderneming doen starten?

Mijn beweegreden komt overeen met die van andere uitvaartverzorgers, het meemaken van een uitvaart. Ik zag iemand met een zwart pak aan tafel een lijstje afvinken, terwijl achter mij twee mensen de overledene aan het opbaren waren. Voor ik het wist was de hele uitvaart geregeld. Ik wilde dit graag anders doen.

Waar denk je dat jouw onderscheidende kracht ligt als uitvaartorganisatie?

In de rust die ik uitstraal, de aandacht die ik voor mensen heb en de tijd die ik neem. Ik ben eigen baas, dus als ik een halve dag bij iemand doorbreng word ik niet op mijn vingers getikt. Meestal doe ik maar één uitvaart tegelijk, mensen waarderen dat vaak.

Één van de redenen van ons gesprek is dat je een boek hebt geschreven, kun je kort vertellen waar dat over gaat?
13672099_1194289957302313_104162251_n

Het begon met ‘’het van me afschrijven.’’ Ik voelde de behoefte om na een uitvaart op te schrijven wat er gebeurd was, zodat ik dit als leertraject kon gebruiken. Zo kon ik duidelijk krijgen wat ik zou kunnen verbeteren. Later kreeg ik daar plezier in omdat ik tijdens mijn werk hele mooie momenten meemaakte. Zo ben ik columns gaan schrijven over de uitvaart.

Mijn droom was al heel lang om een boek te schrijven. Toen ik tegen mijn tienjarig jubileum aanliep dacht ik na over hoe ik dit wilde vieren. Ik besloot dat ik een cadeautje aan mezelf wilde geven. Ik heb niet genoeg fantasie om iets groots en meeslepends te schrijven vanuit niets. Maar ik had wel deze mooie verhalen die allemaal echt gebeurd waren en waar ik bij mocht zijn. De mooiste verhalen wilde ik graag bundelen. Tijdens een verblijf in Groningen kwam ik toevallig in contact met een kleine uitgeverij die wilde helpen het boek uit te geven.

 

 

 

Dus als ik het goed begrijp zijn het allemaal korte verhalen? Je stapt in een hele emotionele periode bij mensen in het leven, dus je kijkt wel echt binnen bij de families waarmee je mag werken.


Aanvankelijk waren het een soort ”en toen en toen verhalen”, maar toen ik serieus met het boek begon, zag ik dat in elk traject hele mooie dingen gebeuren. Soms zijn het inkijkjes van een deel van een gesprek, een gebeurtenis die iets met de uitvaart te maken heeft of reacties van mensen die mij intrigeren. Soms is het ook een groter verhaal omdat het één zo nadrukkelijk verband hield met het ander of omdat het gehele traject zo bijzonder was. Wanneer je bij mensen binnenkomt zijn ze kwetsbaar, ze zijn niet in hun gewone doen. Er is iets ergs gebeurd  Meestal kennen ze me niet. Maar binnen een half uur ‘ben ik familie’, weet ik hoe lijntjes lopen en waar gevoelige plekken liggen.

Ik weet nog dat ik bij iemand binnenkwam. De vrouw kende mij van de gezamenlijke sportvereniging waar ze ooit tegen me had gezegd ”Ik weet wat je doet en jij gaat de uitvaart van mijn moeder verzorgen.” Na drie jaar belde ze met de vraag of ik in de buurt was. De dag dat ik binnenkwam zei ze ”Dit zijn mijn broers en zussen, we zijn allemaal heel verschillend en we hebben allemaal onze eigen geschiedenis. Ik wens jou heel veel succes.”

Het was mijn uitdaging om hen allemaal een goede plek te laten innemen bij het vormgeven van dit afscheid. En dat is fantastisch gelukt. Ik merkte dat ik een heleboel verhalen had die daar op aansloten.      Ik wilde mezelf niet alleen een cadeau geven maar ook een eerbetoon brengen aan alle mensen die mij het vertrouwen hebben geschonken om dichtbij te komen. Het boek is ontstaan uit dankbaarheid voor hen, maar ook om mensen te laten zien hoe ik werk. En misschien betekent het iets voor collega’s.

Dit is echt een boek geschreven uit warmte en liefde voor mensen. Ik heb ook geprobeerd het boek mooi te maken. Het moest smaakvol zijn en lekker in de hand liggen. Voor de illustraties heb ik kunstenaars gevraagd. Zij hebben allemaal belangeloos meegewerkt. Ik heb ze gevraagd als  thema ‘de onverbrekelijke relatie tussen het leven en de dood’ te gebruiken.

Je ziet ook aan het beeld dat het abstraheringen zijn van de woorden die er in staan. Het beeld brengt een gevoel over. Dat lukt niet met woorden dus dat is een hele mooie versterking van…

zien_waar_je-spread-06-07

 

De beelden zeggen dingen die je vermoedt in de verhalen en aan de andere kant geven de beelden ook rust. Waar de ene zegt ‘’ik heb het in een adem uitgelezen’’, waren anderen blij dat er tussendoor beelden stond om naar te kijken, om op adem te komen.

Het mooiste compliment kreeg ik van iemand die vertelde dat ze aan tafel had gezeten met een aantal mensen waar mijn zus bij zat. En mijn zus zei:  „jongens ik moet jullie wat vertellen, mijn zus heeft een boek uitgegeven, kijk hier is het.” En een van die aanwezigen hoorde dat een beetje aan en zei ‘’er staat ook een verhaal van mij in.”. Ja ze wisten allemaal wel dat haar broer overleden was, maar ze wisten niet hoe dat proces gelopen was. Dus zij heeft 6 a 7 jaar na dato haar verhaal kunnen vertellen. Dit boek heeft zijn werk al gedaan. Ik heb nu nog een stapeltje voor als ik naar mensen toe ga „als je wil weten hoe ik werk, dit is een stukje er van”. Dit is mijn boek, mijn verhaal.

Het boek van Sophia is te verkrijgen na storting van € 19,95 op rek nr NL96 TRIO 0197 7253 41 tnv Zirkoon Afscheidsbegeleiding ovv ‘Boek’ Graag ook  adresgegevens vermelden, dan wordt het boek naar je toegezonden.

Interview Jolien van der Kooij

Vandaag op Doodskist.nl: Een interview met Jolien van der Kooij. Anna Speksnijder heeft een gesprek met Jolien bij Matrice Uitvaartbegeleiding in Schiedam.    

Wie ben je en wat doe je precies binnen de uitvaartbranche?

Mijn naam is Jolien van der Kooij. Ik ben 58 en ik werk nu 17 jaar in de uitvaartbranche. Ik ben ooit begonnen als uitvaartbegeleidster in De Lier. Inmiddels heb ik een eigen onderneming van waaruit ik les geef aan de opleiding voor uitvaartverzorgers. Ook houd ik mij bezig met advies en coaching, schrijf ik voor ondernemingen in de uitvaartbranche en ben ik freelance uitvaartbegeleidster. Binnen Matrice Uitvaartbegeleiding heb ik een functie als beleidsmedewerkster.

Waar is de interesse voor uitvaart vandaan gekomen?

Ik vind dat altijd zo’n bekend verhaal, want dat hoor ik heel vaak. Bij mij is het de dood van mijn moeder geweest. Ik zeg altijd, mijn moeder heeft mij twee keer geboren doen worden. 58 Jaar geleden fysiek en zo’n 21 jaar geleden voor de tweede keer toen zij zelf is overleden. Hierdoor heb ik zelf mogen ervaren hoe bijzonder de stervenstijd is en hoe het leven zich dan intensiveert. Ik ben gestopt met mijn toenmalige werk in de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking. Ik ben een training stervensbegeleiding gaan volgen en ik merkte toen dat ik meer praktisch werk nodig heb. Uiteindelijk heeft dat geleid tot mijn keuze om uitvaartbegeleider te worden. Dus de voornaamste reden is toch de dood van een ander. Ik weet wel dat ik al mijn leven lang, laat ik niet zeggen gefascineerd ben door de dood, maar wel een zeker gemak heb om er mee om te gaan. Ik heb ook 11 jaar in een hospice gewerkt als vrijwilliger, daar ben ik mee gestopt toen mijn man ziek werd..

Vaarwel Jan-Piet141

De Gevoelige Plaat Rouwfotografie

Nu is het zo dat jouw man afgelopen september is overleden, zou je daar iets over willen vertellen?

Hij kreeg in 2014 een herseninfarct en een hersenbloeding, toen heeft hij eigenlijk al op het randje van de dood gezweefd. Hij is daarna gaan revalideren. Hij was behoorlijk gehandicapt, halfzijdig verlamd, epilepsie, afasie. Hij kon heel slecht spreken en kon niet op woorden komen. Na zijn revalidatie is hij een tijd goed vooruit gegaan. Hij is thuis gekomen, maar na een tijdje ging het steeds slechter met hem. Ik had een hele intelligente, actieve man. Een man die veel fietste, motor reed, hij leefde bepaald niet het leven van een zestiger.

Hij is, op ons beider verzoek, voor een tweede keer opgenomen in het revalidatiecentrum. Deze keer kreeg hij een perspectief voorgeschoteld waarmee hij met zoveel beperkingen rekening moest houden, dat ik het licht bij hem zag uit gaan. Hij had op andere manieren al een aantal signalen gegeven dat het voor hem eigenlijk niet meer te doen was. Mijn man las alles wat los en vast zat, filosofeerde, noem maar op. Hij kon uiteindelijk niet meer lezen, hij kon ook niet meer zelf ergens naar toe, hij kon niet meer communiceren. Hij kon niet zelf bellen met mensen want hij kon apparaten niet bedienen. En mensen kwamen wel langs, maar hij was enorm afhankelijk van anderen. Toen raakten we in een gesprek waarin ik duidelijk merkte „het hoeft eigenlijk niet meer”. Ik wilde hem die vraag niet direct stellen, dus heb ik hem gevraagd „wat wil je het liefst?” En toen zei hij: „dood”. Dat was al eerder duidelijk geworden, maar nu was het nog stringenter en zijn we er over in gesprek gegaan met veel mensen. Uiteindelijk heeft hij in september via de Levenseindekliniek euthanasie gekregen.

En toen kwam daar de vormgeving van zijn uitvaart..

De vormgeving van de uitvaart hebben wij samen uitgebreid met de kinderen besproken. Jan-Piet kon natuurlijk niet meer zoveel spreken, maar dan keek hij naar mij en dan dacht hij, „nou, zij weet het wel”.

We hebben ooit samen een goede vriendin van mij die overleden was op een takkenbaar gelegd. Dat vond hij toen zo mooi, dat ik zei: ‘’Goh, als het ooit zover voor jou is wil je dan een takkenbaar?’’ „Ja”. Dus ik kwam nu met die takkenbaar en hij keek me aan van, „waar heb je het over?” Dus toen dacht ik: ‘’O wacht even, dat wordt het dus niet.’’ Dus ik heb zelf een kist uitgekozen. Een belangrijke overweging bij het kiezen van de kist, was dat we graag wilden dat de kleinkinderen er op zouden tekenen, om dit vervolgens uit te kunnen breiden zodat alle aanwezigen er op zouden schrijven. Daarnaast vind ik de XiliA een mooie, open kist. Ik wist dat ik hem mooi op zou kunnen baren.

Ja, omdat hij zo laag is..

Ja en dat vind ik fijn, je ziet ook op de foto’s hoe de kleinkinderen er bij staan. Die gingen er echt uit zichzelf naar toe, daar heb ik niks in gestimuleerd. Ze gingen echt kijken van nou, wat is dat? Ze konden uit zichzelf een kusje geven. Wat ik vooral graag wilde is dat ze er vertrouwd mee raakten. Het voordeel met die lage bak was ook dat ze hem meteen zagen liggen, dat vond ik mooi. En nu hadden we ook wel het geluk dat Jan-Piet er goed uit bleef zien, dus dat is wel fijn. Uiteindelijk vind ik het gewoon een fraaie kist, dus het was voor mij vrij helder dat het die zou worden. En zo heb ik natuurlijk ook alle andere besluiten genomen, ik heb van te voren de kaart ontworpen. Twee en een halve week voor de uitvaart had ik de locatie al vastgelegd, we wisten immers wanneer het zou gebeuren.

Hein, Suus, Jolien

De Gevoelige Plaat Rouwfotografie

En heb je de uitvaart zelf geleid?

Nee, ik freelance voor Merel Westermann in Amsterdam en zij heeft op de dag van de uitvaart de regie gehad. Ik heb me in aanloop ernaar toe wel tegen van alles aan bemoeid, op een gegeven moment heb ik een draaiboek gemaakt. Maar op de dag zelf moest ik gewoon weduwe kunnen zijn. Dan moet ik tegen een uitvaartbegeleidster kunnen zeggen, „O, is dat al geregeld?”. Maar het is voor mij wel een deel van het verwerken, ermee bezig zijn, ik vind dat fijn.

Het actief ermee bezig zijn is ook terug te zien in de kist. Ik zie hele mooie tekeningen en teksten van vrienden en familie. Heb je het idee dat dit bijdraagt aan het rouwen?

Weet ik niet. Ik zie wel hoe graag men er bij zat om het te doen. Wat ik belangrijk vind is dat de mensen daardoor dichtbij komen, dus dat hij niet alleen gelaten werd. Naast de kist waren de beelden van zijn leven te zien, ik had ongeveer 130 foto’s geselecteerd die we bij een muziekstuk hebben laten zien. Gedurende de condoleance was er ruimte om iets op de kist te schrijven.

Het is voor mij belangrijk dat een uitvaart licht mag zijn. Na de uitvaart kreeg ik ook veel reacties als: „Het was zo prettig en wat was het licht en liefdevol, er was zelfs humor”. Een vriendin zei tegen mij „ik heb genoten, gewoon genoten’’ En natuurlijk komt dit ook omdat zij minder verdriet had om zijn overlijden, maar ik vind het goed te horen dat deze soort woorden daarin worden gedeeld. Dat zie je ook als mensen zitten te tekenen met een grote grijns. Het is fijn dat men er onderdeel van wordt.

Vaarwel Jan-Piet145

De Gevoelige Plaat Rouwfotografie