Leoniek van der Maarel

 

leoniek-mei-2016Leoniek van der Maarel is (rouw)psycholoog, orthopedagoog, hypnotherapeut, enneagramcoach en kinderyoga docent. Ze is gespecialiseerd in kinderrouw, rouw bij dood en echtscheiding en ontwikkelt concepten rondom ‘Het Nieuwe Rouwen’. Ze is meer dan 15 jaar actief bij Stichting achter de Regenboog. In de afgelopen jaren heeft zij meerdere boeken geschreven en was zij verbonden aan KRO’s ‘Liefde voor Later‘. Leoniek ondersteunde in november 2014 Monuta bij hun campagne “Even stilstaan bij“.  Vanuit Emoties-enzo verzorgt zij ook trainingen, workshops en voorlichting rondom het onderwerp ‘verlies’. Leoniek zit in de Maatschap van Rouwtherapeuten die gecertificeerde trainingen geven over kinderen en rouw en kinderen en ziekte in het gezin. 

Namens Doodskist.nl krijgt Anna Speksnijder de Leoniek een aantal vragen te stellen.

Wat is jouw motivatie geweest je te richten op rouwbegeleiding?

Na het overlijden van mijn man op veel te jonge leeftijd en waar ik achter bleef met een dochter van vijf jaar, merkte ik dat er ‘niks’ was voor haar. Na een aantal jaar kwam ik in het stadium van de zingeving en vond ik dat ik iets met zijn dood ‘moest’ en heb ik besloten mij om te scholen tot rouwtherapeut, gespecialiseerd in kinderen en rouw.

Voor wie is rouwbegeleiding bedoeld?

Er is een verschil tussen rouwbegeleiding en rouwtherapie. Rouwbegeleiding gaat er vooral om iemand te begeleiden in het proces. Hem helpen de stappen te zetten die nodig zijn, in het tempo van de rouwende. Altijd een heel klein beetje uitdagen, maar afgestemd blijven op wat mogelijk is binnen het rouwproces. Rouwbegeleiding is dan voor eenieder die rouwt en behoefte heeft aan een (oprecht) luisterend oor en goed begeleiding om ‘de volgende stap’ te kunnen zetten (op het moment dat de ander er aan toe is).

Rouwtherapie gaat veel meer over rouwprocessen die (dreigen te) stagneren, om wat voor een reden dan ook. Rouwtherapie is vooral voor mensen die het risico lopen op gecompliceerde rouw.

Wat zijn de effecten van het ontwijken of negeren van het rouwproces?

Dat is heel verschillend. De een kan er heel goed mee leven en zal er nooit last van hebben, de ander krijgt het keihard over zich heen bij een volgend verlies of tegenslag en weer een ander gaat op zijn sterfbed de rouw verwerken. Om een zo vol mogelijk leven te leiden dienen alle gevoelens te worden erkend, herkend en zelfs verkend. Hoe om te gaan met die moeilijke gevoelens? Doet men dat niet dan loopt men het risico dat de gevoelens tot gedrag leiden dat niet altijd te begrijpen is en zelfs kan leiden tot ziektes, maar ik weet niet of daar ondersteunend onderzoek voor is, dit is puur vanuit mijn eigen praktijk waarneembaar. Mensen kunnen lichamelijk ziek worden als gevoelens niet worden toegelaten.

Van welke invloed is de (sociale) omgeving op de persoon die rouwt?

De sociale omgeving kan een rouwproces stimuleren of blokkeren. Maar het is voor de sociale omgeving heel erg moeilijk de juiste dingen te doen/zeggen. Helaas wil men iemand goede adviezen geven omdat men denkt dat dat helpt. Maar juist gebeurt het veel vaker dat dit iemand blokkeert. Mensen weten niet hoe ze moeten rouwen en gaan af op wat de omgeving zegt. Als men het gevoel krijgt niet over de overledene te mogen praten, of dat men snel aan het werk moet, of de kleren moet wegdoen, enfin, noem maar op, wat de omgeving ook zegt, de rouwende zal denken dat hij het ‘niet goed doet’ omdat hij nog niet in staat is om dergelijke stappen te zetten. Als de sociale omgeving echter iemand steunt en onvoorwaardelijk accepteert met alle gevoelens/gedrag dat de rouwende laat zien, dan zal de rouwende zich geaccepteerd voelen en snappen dat het prima is zoals hij het doet.

Hoe vind je een manier van rouwen die bij je past?

Door iemand te vinden die samen met jou onderzoekt wat voor jou een goede manier is. Wil je de hele dag bij zijn foto zitten? Prima. Wil je uit je huis vluchten omdat de stilte je aanvliegt? Prima. Probeer het maar, kijk wat voor je werkt, onderzoek met de rouwende waarom iets wel of niet werkt. Een rouwende komt er vanzelf achter dat de hele dag voor zijn foto zitten ertoe leidt dat je tot niks anders meer komt. Men gaat echt zijn eigen (rouw)weg wel vinden, maar heeft iemand nodig om hem te bevragen in hoe iets wel of niet werkt.

Staat er een vaste tijd voor het rouwproces?

Nee. Absoluut niet. En hoe kunnen we weten wanneer we klaar zijn met het rouwproces? Als je nooit meer huilt? Niet meer aan de overledene denkt? Vergeet dat hij bestaan heeft (kan niet)? Wat we vaak wel zien is dat het eerste jaar ‘opgaat’ aan erkennen dat iemand dood is. Werkelijk beseffen dat hij nooit meer terugkomt. Het eerste jaar is overleven, daarna komt het doorvoelen van het diepe gevoel van missen van die persoon.

Allerlei factoren zijn van invloed op hoe een rouwproces verloopt en daarom valt er niets te zeggen over de duur.

Waar kan men meer informatie vinden over jouw praktijk en initiatieven?

Op mijn website www.hetnieuwerouwen.nl staat alles wat ik doe met linken naar de verschillende onderdelen.