Nieuws Archives - Pagina 2 van 3

Leoniek van der Maarel

28 november, 2016/in Interviews, Nieuws/door Hans van der Heijden

Leoniek van der Maarel is (rouw)psycholoog, orthopedagoog, hypnotherapeut, enneagramcoach en kinderyoga docent. Ze is gespecialiseerd in kinderrouw, rouw bij dood en echtscheiding en ontwikkelt concepten rondom ‘Het Nieuwe Rouwen’. Ze is meer dan 15 jaar actief bij Stichting achter de Regenboog. In de afgelopen jaren heeft zij meerdere boeken geschreven en was zij verbonden aan KRO’s ‘Liefde voor Later‘. Leoniek ondersteunde in november 2014 Monuta bij hun campagne “Even stilstaan bij“. Vanuit Emoties-enzo verzorgt zij ook trainingen, workshops en voorlichting rondom het onderwerp ‘verlies’. Leoniek zit in de Maatschap van Rouwtherapeuten die gecertificeerde trainingen geven over kinderen en rouw en kinderen en ziekte in het gezin.

Namens Doodskist.nl krijgt Anna Speksnijder de Leoniek een aantal vragen te stellen.

Wat is jouw motivatie geweest je te richten op rouwbegeleiding?

Na het overlijden van mijn man op veel te jonge leeftijd en waar ik achter bleef met een dochter van vijf jaar, merkte ik dat er ‘niks’ was voor haar. Na een aantal jaar kwam ik in het stadium van de zingeving en vond ik dat ik iets met zijn dood ‘moest’ en heb ik besloten mij om te scholen tot rouwtherapeut, gespecialiseerd in kinderen en rouw.

Voor wie is rouwbegeleiding bedoeld?

Er is een verschil tussen rouwbegeleiding en rouwtherapie. Rouwbegeleiding gaat er vooral om iemand te begeleiden in het proces. Hem helpen de stappen te zetten die nodig zijn, in het tempo van de rouwende. Altijd een heel klein beetje uitdagen, maar afgestemd blijven op wat mogelijk is binnen het rouwproces. Rouwbegeleiding is dan voor eenieder die rouwt en behoefte heeft aan een (oprecht) luisterend oor en goed begeleiding om ‘de volgende stap’ te kunnen zetten (op het moment dat de ander er aan toe is).

Rouwtherapie gaat veel meer over rouwprocessen die (dreigen te) stagneren, om wat voor een reden dan ook. Rouwtherapie is vooral voor mensen die het risico lopen op gecompliceerde rouw.

Wat zijn de effecten van het ontwijken of negeren van het rouwproces?

Dat is heel verschillend. De een kan er heel goed mee leven en zal er nooit last van hebben, de ander krijgt het keihard over zich heen bij een volgend verlies of tegenslag en weer een ander gaat op zijn sterfbed de rouw verwerken. Om een zo vol mogelijk leven te leiden dienen alle gevoelens te worden erkend, herkend en zelfs verkend. Hoe om te gaan met die moeilijke gevoelens? Doet men dat niet dan loopt men het risico dat de gevoelens tot gedrag leiden dat niet altijd te begrijpen is en zelfs kan leiden tot ziektes, maar ik weet niet of daar ondersteunend onderzoek voor is, dit is puur vanuit mijn eigen praktijk waarneembaar. Mensen kunnen lichamelijk ziek worden als gevoelens niet worden toegelaten.

Van welke invloed is de (sociale) omgeving op de persoon die rouwt?

De sociale omgeving kan een rouwproces stimuleren of blokkeren. Maar het is voor de sociale omgeving heel erg moeilijk de juiste dingen te doen/zeggen. Helaas wil men iemand goede adviezen geven omdat men denkt dat dat helpt. Maar juist gebeurt het veel vaker dat dit iemand blokkeert. Mensen weten niet hoe ze moeten rouwen en gaan af op wat de omgeving zegt. Als men het gevoel krijgt niet over de overledene te mogen praten, of dat men snel aan het werk moet, of de kleren moet wegdoen, enfin, noem maar op, wat de omgeving ook zegt, de rouwende zal denken dat hij het ‘niet goed doet’ omdat hij nog niet in staat is om dergelijke stappen te zetten. Als de sociale omgeving echter iemand steunt en onvoorwaardelijk accepteert met alle gevoelens/gedrag dat de rouwende laat zien, dan zal de rouwende zich geaccepteerd voelen en snappen dat het prima is zoals hij het doet.

Hoe vind je een manier van rouwen die bij je past?

Door iemand te vinden die samen met jou onderzoekt wat voor jou een goede manier is. Wil je de hele dag bij zijn foto zitten? Prima. Wil je uit je huis vluchten omdat de stilte je aanvliegt? Prima. Probeer het maar, kijk wat voor je werkt, onderzoek met de rouwende waarom iets wel of niet werkt. Een rouwende komt er vanzelf achter dat de hele dag voor zijn foto zitten ertoe leidt dat je tot niks anders meer komt. Men gaat echt zijn eigen (rouw)weg wel vinden, maar heeft iemand nodig om hem te bevragen in hoe iets wel of niet werkt.

Staat er een vaste tijd voor het rouwproces?

Nee. Absoluut niet. En hoe kunnen we weten wanneer we klaar zijn met het rouwproces? Als je nooit meer huilt? Niet meer aan de overledene denkt? Vergeet dat hij bestaan heeft (kan niet)? Wat we vaak wel zien is dat het eerste jaar ‘opgaat’ aan erkennen dat iemand dood is. Werkelijk beseffen dat hij nooit meer terugkomt. Het eerste jaar is overleven, daarna komt het doorvoelen van het diepe gevoel van missen van die persoon.

Allerlei factoren zijn van invloed op hoe een rouwproces verloopt en daarom valt er niets te zeggen over de duur.

Waar kan men meer informatie vinden over jouw praktijk en initiatieven?

Op mijn website www.hetnieuwerouwen.nl staat alles wat ik doe met linken naar de verschillende onderdelen.

Waterurn

8 november, 2016/in Interviews, Nieuws/door Hans van der Heijden

Jos Weijs is de eigenaar van Waterurn B.V. Dit bedrijf biedt eigentijdse urnen die nabestaanden de mogelijkheid geven een persoonlijke invulling te geven aan de asbestemming. Jos vertelt op Doodskist.nl over zijn urnen.

Wat is een Waterurn?

De Waterurn is een bronzen tuinornament, waarin de as van een overledene geplaatst wordt. In de urn is ruimte voor as van twee personen. Met het intredende hemel(regen)water, dat hij opvangt en heel langzaam doorlaat naar de as, wordt de as weer teruggegeven aan de aarde. Dit proces duurt gemiddeld zo’n tien jaar.

In welk opzicht kan een Waterurn invloed hebben op het rouwproces?

Een Waterurn kan bijdragen aan het rouwproces, doordat je in je eigen vertrouwde omgeving in alle rust afscheid kan nemen van de overledene. De Waterurn is namelijk zeer geschikt voor het plaatsen in een privé-tuin. Daardoor heb je altijd een plekje om even naar toe te gaan.

Wat is uw motivatie geweest om de Waterurn aan te bieden?

Toen ik de Waterurn voor het eerst zag was in eigenlijk meteen verkocht. Persoonlijk heb ik niets met een asurn voor in huis en strooivelden spreken mij ook niet aan. De Waterurn is echter beeldschoon om te zien, hij gaat helemaal op in de natuur en de filosofie erachter sprak mij ook enorm aan. De hemel geeft de as terug aan de aarde. Nog een extra voordeel van de Waterurn is dat hij te verhuizen is. Op die manier kan hij altijd dienst blijven doen en kan men een eigen familie-urn creëren.

Als eerder gezegd is de Waterurn zeer geschikt voor een privé-tuin en deze hoeft echt niet groot te zijn. Maar steeds meer worden ze ook geplaatst op urnen-tuinen en begraafplaatsen. Hier dient men er echter wel rekening mee te houden dat er dan een vergunning nodig is.

De Waterurn is verkrijgbaar bij een aantal dealers, door het hele land. Deze adressen vindt je op onze website. Maar natuurlijk kan men altijd contact met ons opnemen. Wij helpen dan graag verder.

Voor meer informatie kijkt u op waterurn.nl.

Natuurbegraafplaats De Utrecht

26 september, 2016/in Interviews, Nieuws/door Hans van der Heijden

Vandaag op Doodskist.nl: een gesprek met Joyce Sengers op natuurbegraafplaats De Utrecht. Tijdens een wandeling door dit prachtige gebied vertelt zij ons haar ideeën over de groene uitvaart.

Na een lange periode werkzaam te zijn geweest binnen onroerend goed, heeft Joyce een studie landschapsarchitectuur gevolgd. Tijdens deze studie ontdekte Joyce haar fascinatie voor plekken die in verband staan met herinnering. Toen Joyce tijdens een trip in Engeland een bezoek bracht aan een natuurbegraafplaats, wist ze dat ze hier graag iets mee wilde doen

In die tijd waren in Nederland nog geen natuurbegraafplaatsen. Joyce heeft vanuit dat oogpunt studiereizen georganiseerd, een website opgezet en natuurbegraven onder de aandacht gebracht in ons land. Joyce is inmiddels betrokken geweest als consultant bij de opstart van verschillende natuurbegraafplaatsen en afgelopen jaar kwam haar droom uit om zelf een natuurbegraafplaats te ontwikkelen en beheren . Sinds dit voorjaar is ‘De Utrecht’ geopend en zijn de eerste begravingen verzorgd.

”Natuurbegraafplaats ‘De Utrecht’ is van iedereen en voor iedereen. We stellen de natuur centraal.”

Natuurbegraafplaats ‘De Utrecht’ is een plek waar alles draait om waarden en menselijkheid. Met een perfecte dienstverlening en een eerlijke en transparante bedrijfsvoering. Het is een plek waar men zich gerespecteerd en welkom voelt.

‘’Bij natuurbegraven maakt men de keuze bij te dragen aan natuurontwikkeling, dat is mijn grootste drijfveer. Daarnaast geeft de natuur mensen ruimte, er zijn weinig andere prikkels dus je bent volledig geconcentreerd wat er op dat moment gebeurt. We hebben in principe één uitvaart per dag, er is geen haast. Wat de natuurbegraafplaats ook onderscheidt van een reguliere begraafplaats is het feit dat men bij een bezoek aan het graf, een natuurgebied bezoekt. De Utrecht is een bijzondere plek, mensen voelen zich verbonden met deze omgeving. ‘’

Wat is voor jou de definitie van een groene uitvaart?

‘’Het is vaak een wisselend en ongrijpbaar begrip . Ik vind het interessant met mensen te zoeken naar de afweging.

Het is niet de bedoeling dat men in de war raak over wat nu wel of niet mag. Het is juist belangrijk uit te dragen waar wij voor staan, zodat mensen zich daarin herkennen. Op die manier ontwikkelt zich een beweging van bewustere keuzes rond het afscheid. ‘’

Als het graf vergroeit met de omgeving, hoe kunnen nabestaanden dan de locatie vinden waar hun dierbare ligt?

‘’Als we een graf graven doen we dat in drie lagen, de grond gaat ook weer in de originele volgorde terug. Zo komt de laag met beplanting weer bovenop te liggen. Meestal is na een paar maanden al niet meer goed zichtbaar waar gegraven is.

Om toch te kunnen achterhalen waar het graf is, hebben wij twee systemen. Het is mogelijk het graf te vinden middels een GPS coördinaten en men krijgt een kaart. Op deze kaart staan vaste ijkpunten als grote bomen of bankjes. De bezoeker kan vanaf deze punten de stappen tellen naar het graf. In de praktijk blijkt dat men vaak het graf ook zonder deze handvatten kan vinden. ‘’

Voor meer informatie over ‘De Utrecht’ kunt u kijken op http://www.nbpu.nl/

‘’Zien waar je geweest bent’’

28 juli, 2016/in Interviews, Nieuws/door Hans van der Heijden

Vandaag op Doodskist.nl, een interview met Sophia van den Dobbelsteen. Sophia werkt al ruim 15 jaar als uitvaartbegeleider en startte in 2006 haar eigen onderneming Zirkoon Afscheidsbegeleiding. Ter ere van haar jubileum heeft zij een bijzonder boek ‘’Zien waar je geweest bent’’ uitgebracht. Het gesprek dat Anna Speksnijder met Sophia heeft gehad leest u hier:

Je hebt een eigen organisatie. Wat heeft jou de onderneming doen starten?

Mijn beweegreden komt overeen met die van andere uitvaartverzorgers, het meemaken van een uitvaart. Ik zag iemand met een zwart pak aan tafel een lijstje afvinken, terwijl achter mij twee mensen de overledene aan het opbaren waren. Voor ik het wist was de hele uitvaart geregeld. Ik wilde dit graag anders doen.

Waar denk je dat jouw onderscheidende kracht ligt als uitvaartorganisatie?

In de rust die ik uitstraal, de aandacht die ik voor mensen heb en de tijd die ik neem. Ik ben eigen baas, dus als ik een halve dag bij iemand doorbreng word ik niet op mijn vingers getikt. Meestal doe ik maar één uitvaart tegelijk, mensen waarderen dat vaak.

Één van de redenen van ons gesprek is dat je een boek hebt geschreven, kun je kort vertellen waar dat over gaat?

Het begon met ‘’het van me afschrijven.’’ Ik voelde de behoefte om na een uitvaart op te schrijven wat er gebeurd was, zodat ik dit als leertraject kon gebruiken. Zo kon ik duidelijk krijgen wat ik zou kunnen verbeteren. Later kreeg ik daar plezier in omdat ik tijdens mijn werk hele mooie momenten meemaakte. Zo ben ik columns gaan schrijven over de uitvaart.

Mijn droom was al heel lang om een boek te schrijven. Toen ik tegen mijn tienjarig jubileum aanliep dacht ik na over hoe ik dit wilde vieren. Ik besloot dat ik een cadeautje aan mezelf wilde geven. Ik heb niet genoeg fantasie om iets groots en meeslepends te schrijven vanuit niets. Maar ik had wel deze mooie verhalen die allemaal echt gebeurd waren en waar ik bij mocht zijn. De mooiste verhalen wilde ik graag bundelen. Tijdens een verblijf in Groningen kwam ik toevallig in contact met een kleine uitgeverij die wilde helpen het boek uit te geven.

Dus als ik het goed begrijp zijn het allemaal korte verhalen? Je stapt in een hele emotionele periode bij mensen in het leven, dus je kijkt wel echt binnen bij de families waarmee je mag werken.

Aanvankelijk waren het een soort ”en toen en toen verhalen”, maar toen ik serieus met het boek begon, zag ik dat in elk traject hele mooie dingen gebeuren. Soms zijn het inkijkjes van een deel van een gesprek, een gebeurtenis die iets met de uitvaart te maken heeft of reacties van mensen die mij intrigeren. Soms is het ook een groter verhaal omdat het één zo nadrukkelijk verband hield met het ander of omdat het gehele traject zo bijzonder was. Wanneer je bij mensen binnenkomt zijn ze kwetsbaar, ze zijn niet in hun gewone doen. Er is iets ergs gebeurd Meestal kennen ze me niet. Maar binnen een half uur ‘ben ik familie’, weet ik hoe lijntjes lopen en waar gevoelige plekken liggen.

Ik weet nog dat ik bij iemand binnenkwam. De vrouw kende mij van de gezamenlijke sportvereniging waar ze ooit tegen me had gezegd ”Ik weet wat je doet en jij gaat de uitvaart van mijn moeder verzorgen.” Na drie jaar belde ze met de vraag of ik in de buurt was. De dag dat ik binnenkwam zei ze ”Dit zijn mijn broers en zussen, we zijn allemaal heel verschillend en we hebben allemaal onze eigen geschiedenis. Ik wens jou heel veel succes.”

Het was mijn uitdaging om hen allemaal een goede plek te laten innemen bij het vormgeven van dit afscheid. En dat is fantastisch gelukt. Ik merkte dat ik een heleboel verhalen had die daar op aansloten. Ik wilde mezelf niet alleen een cadeau geven maar ook een eerbetoon brengen aan alle mensen die mij het vertrouwen hebben geschonken om dichtbij te komen. Het boek is ontstaan uit dankbaarheid voor hen, maar ook om mensen te laten zien hoe ik werk. En misschien betekent het iets voor collega’s.

Dit is echt een boek geschreven uit warmte en liefde voor mensen. Ik heb ook geprobeerd het boek mooi te maken. Het moest smaakvol zijn en lekker in de hand liggen. Voor de illustraties heb ik kunstenaars gevraagd. Zij hebben allemaal belangeloos meegewerkt. Ik heb ze gevraagd als thema ‘de onverbrekelijke relatie tussen het leven en de dood’ te gebruiken.

Je ziet ook aan het beeld dat het abstraheringen zijn van de woorden die er in staan. Het beeld brengt een gevoel over. Dat lukt niet met woorden dus dat is een hele mooie versterking van…

De beelden zeggen dingen die je vermoedt in de verhalen en aan de andere kant geven de beelden ook rust. Waar de ene zegt ‘’ik heb het in een adem uitgelezen’’, waren anderen blij dat er tussendoor beelden stond om naar te kijken, om op adem te komen.

Het mooiste compliment kreeg ik van iemand die vertelde dat ze aan tafel had gezeten met een aantal mensen waar mijn zus bij zat. En mijn zus zei: „jongens ik moet jullie wat vertellen, mijn zus heeft een boek uitgegeven, kijk hier is het.” En een van die aanwezigen hoorde dat een beetje aan en zei ‘’er staat ook een verhaal van mij in.”. Ja ze wisten allemaal wel dat haar broer overleden was, maar ze wisten niet hoe dat proces gelopen was. Dus zij heeft 6 a 7 jaar na dato haar verhaal kunnen vertellen. Dit boek heeft zijn werk al gedaan. Ik heb nu nog een stapeltje voor als ik naar mensen toe ga „als je wil weten hoe ik werk, dit is een stukje er van”. Dit is mijn boek, mijn verhaal.

Het boek van Sophia is te verkrijgen na storting van € 19,95 op rek nr NL96 TRIO 0197 7253 41 tnv Zirkoon Afscheidsbegeleiding ovv ‘Boek’ Graag ook adresgegevens vermelden, dan wordt het boek naar je toegezonden.

Interview Jolien van der Kooij

5 juli, 2016/in Interviews, Nieuws/door Hans van der Heijden

Vandaag op Doodskist.nl: Een interview met Jolien van der Kooij. Anna Speksnijder heeft een gesprek met Jolien bij Matrice Uitvaartbegeleiding in Schiedam.

Wie ben je en wat doe je precies binnen de uitvaartbranche?

Mijn naam is Jolien van der Kooij. Ik ben 58 en ik werk nu 17 jaar in de uitvaartbranche. Ik ben ooit begonnen als uitvaartbegeleidster in De Lier. Inmiddels heb ik een eigen onderneming van waaruit ik les geef aan de opleiding voor uitvaartverzorgers. Ook houd ik mij bezig met advies en coaching, schrijf ik voor ondernemingen in de uitvaartbranche en ben ik freelance uitvaartbegeleidster. Binnen Matrice Uitvaartbegeleiding heb ik een functie als beleidsmedewerkster.

Waar is de interesse voor uitvaart vandaan gekomen?

Ik vind dat altijd zo’n bekend verhaal, want dat hoor ik heel vaak. Bij mij is het de dood van mijn moeder geweest. Ik zeg altijd, mijn moeder heeft mij twee keer geboren doen worden. 58 Jaar geleden fysiek en zo’n 21 jaar geleden voor de tweede keer toen zij zelf is overleden. Hierdoor heb ik zelf mogen ervaren hoe bijzonder de stervenstijd is en hoe het leven zich dan intensiveert. Ik ben gestopt met mijn toenmalige werk in de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking. Ik ben een training stervensbegeleiding gaan volgen en ik merkte toen dat ik meer praktisch werk nodig heb. Uiteindelijk heeft dat geleid tot mijn keuze om uitvaartbegeleider te worden. Dus de voornaamste reden is toch de dood van een ander. Ik weet wel dat ik al mijn leven lang, laat ik niet zeggen gefascineerd ben door de dood, maar wel een zeker gemak heb om er mee om te gaan. Ik heb ook 11 jaar in een hospice gewerkt als vrijwilliger, daar ben ik mee gestopt toen mijn man ziek werd..

De Gevoelige Plaat Rouwfotografie

Nu is het zo dat jouw man afgelopen september is overleden, zou je daar iets over willen vertellen?

Hij kreeg in 2014 een herseninfarct en een hersenbloeding, toen heeft hij eigenlijk al op het randje van de dood gezweefd. Hij is daarna gaan revalideren. Hij was behoorlijk gehandicapt, halfzijdig verlamd, epilepsie, afasie. Hij kon heel slecht spreken en kon niet op woorden komen. Na zijn revalidatie is hij een tijd goed vooruit gegaan. Hij is thuis gekomen, maar na een tijdje ging het steeds slechter met hem. Ik had een hele intelligente, actieve man. Een man die veel fietste, motor reed, hij leefde bepaald niet het leven van een zestiger.

Hij is, op ons beider verzoek, voor een tweede keer opgenomen in het revalidatiecentrum. Deze keer kreeg hij een perspectief voorgeschoteld waarmee hij met zoveel beperkingen rekening moest houden, dat ik het licht bij hem zag uit gaan. Hij had op andere manieren al een aantal signalen gegeven dat het voor hem eigenlijk niet meer te doen was. Mijn man las alles wat los en vast zat, filosofeerde, noem maar op. Hij kon uiteindelijk niet meer lezen, hij kon ook niet meer zelf ergens naar toe, hij kon niet meer communiceren. Hij kon niet zelf bellen met mensen want hij kon apparaten niet bedienen. En mensen kwamen wel langs, maar hij was enorm afhankelijk van anderen. Toen raakten we in een gesprek waarin ik duidelijk merkte „het hoeft eigenlijk niet meer”. Ik wilde hem die vraag niet direct stellen, dus heb ik hem gevraagd „wat wil je het liefst?” En toen zei hij: „dood”. Dat was al eerder duidelijk geworden, maar nu was het nog stringenter en zijn we er over in gesprek gegaan met veel mensen. Uiteindelijk heeft hij in september via de Levenseindekliniek euthanasie gekregen.

En toen kwam daar de vormgeving van zijn uitvaart..

De vormgeving van de uitvaart hebben wij samen uitgebreid met de kinderen besproken. Jan-Piet kon natuurlijk niet meer zoveel spreken, maar dan keek hij naar mij en dan dacht hij, „nou, zij weet het wel”.

We hebben ooit samen een goede vriendin van mij die overleden was op een takkenbaar gelegd. Dat vond hij toen zo mooi, dat ik zei: ‘’Goh, als het ooit zover voor jou is wil je dan een takkenbaar?’’ „Ja”. Dus ik kwam nu met die takkenbaar en hij keek me aan van, „waar heb je het over?” Dus toen dacht ik: ‘’O wacht even, dat wordt het dus niet.’’ Dus ik heb zelf een kist uitgekozen. Een belangrijke overweging bij het kiezen van de kist, was dat we graag wilden dat de kleinkinderen er op zouden tekenen, om dit vervolgens uit te kunnen breiden zodat alle aanwezigen er op zouden schrijven. Daarnaast vind ik de XiliA een mooie, open kist. Ik wist dat ik hem mooi op zou kunnen baren.

Ja, omdat hij zo laag is..

Ja en dat vind ik fijn, je ziet ook op de foto’s hoe de kleinkinderen er bij staan. Die gingen er echt uit zichzelf naar toe, daar heb ik niks in gestimuleerd. Ze gingen echt kijken van nou, wat is dat? Ze konden uit zichzelf een kusje geven. Wat ik vooral graag wilde is dat ze er vertrouwd mee raakten. Het voordeel met die lage bak was ook dat ze hem meteen zagen liggen, dat vond ik mooi. En nu hadden we ook wel het geluk dat Jan-Piet er goed uit bleef zien, dus dat is wel fijn. Uiteindelijk vind ik het gewoon een fraaie kist, dus het was voor mij vrij helder dat het die zou worden. En zo heb ik natuurlijk ook alle andere besluiten genomen, ik heb van te voren de kaart ontworpen. Twee en een halve week voor de uitvaart had ik de locatie al vastgelegd, we wisten immers wanneer het zou gebeuren.

De Gevoelige Plaat Rouwfotografie

En heb je de uitvaart zelf geleid?

Nee, ik freelance voor Merel Westermann in Amsterdam en zij heeft op de dag van de uitvaart de regie gehad. Ik heb me in aanloop ernaar toe wel tegen van alles aan bemoeid, op een gegeven moment heb ik een draaiboek gemaakt. Maar op de dag zelf moest ik gewoon weduwe kunnen zijn. Dan moet ik tegen een uitvaartbegeleidster kunnen zeggen, „O, is dat al geregeld?”. Maar het is voor mij wel een deel van het verwerken, ermee bezig zijn, ik vind dat fijn.

Het actief ermee bezig zijn is ook terug te zien in de kist. Ik zie hele mooie tekeningen en teksten van vrienden en familie. Heb je het idee dat dit bijdraagt aan het rouwen?

Weet ik niet. Ik zie wel hoe graag men er bij zat om het te doen. Wat ik belangrijk vind is dat de mensen daardoor dichtbij komen, dus dat hij niet alleen gelaten werd. Naast de kist waren de beelden van zijn leven te zien, ik had ongeveer 130 foto’s geselecteerd die we bij een muziekstuk hebben laten zien. Gedurende de condoleance was er ruimte om iets op de kist te schrijven.

Het is voor mij belangrijk dat een uitvaart licht mag zijn. Na de uitvaart kreeg ik ook veel reacties als: „Het was zo prettig en wat was het licht en liefdevol, er was zelfs humor”. Een vriendin zei tegen mij „ik heb genoten, gewoon genoten’’ En natuurlijk komt dit ook omdat zij minder verdriet had om zijn overlijden, maar ik vind het goed te horen dat deze soort woorden daarin worden gedeeld. Dat zie je ook als mensen zitten te tekenen met een grote grijns. Het is fijn dat men er onderdeel van wordt.

De Gevoelige Plaat Rouwfotografie

Rouw-Lego

29 juni, 2016/in Interviews, Nieuws/door Hans van der Heijden

Wie ben je & wat doe je?

Ik ben Richard Hattink van Rouw&. Ik bied pedagogische rouwbegeleiding. Ik begeleid (op het ondersteunen van) kinderen bij rouw na overlijden.

Op welke manier ondersteun je jouw cliënten?

Ik begeleid en adviseer cliënten in de vertrouwde omgeving van hun eigen huis. Daar bespreken we – spelen we na – en wat er verder nog nodig is om kind (en ouder) te helpen voor/tijdens en na overlijden. Bij de ene client gaat mijn advies over ‘hoe krijg ik mijn kind terug naar school, nu zijn moeder is overleden’; de andere casus vraagt me om ouders te helpen hun kind met een cognitieve beperking uit te leggen waarom oma eigenlijk zo koud is nu ze dood is.

Wat is het doel van de Rouw-Lego?

Het Rouw-Lego is een hulpmiddel om de dood bespreekbaar te maken, om uit te kunnen spelen wat er is gebeurd (of gaat gebeuren) en vooral ook om ‘het taboe van de dood’ te helpen doorbreken.

Waar is de Lego te verkrijgen?

Het Rouw-Lego is uniek bij Rouw& te verkrijgen, je kijkt hiervoor op www.rouwenadvies.nl/lego of neemt contact op via contact@rouwenadvies.nl.

Dag lieve Suzan

27 juni, 2016/in Nieuws/door Hans van der Heijden

Afgelopen donderdag is Suzan van der Schenk overleden. Onze gedachten gaan uit naar haar gezin & naasten.

Suzan is de ontwerpster van de prachtige Pu-Rest kisten die AkidiA in haar assortiment op zal nemen. In korte tijd hebben wij Suzan leren kennen als een hele goede ontwerper, maar vooral als krachtige vrouw met veel passie voor haar product.

Hans van der Heijden van AkidiA:

‘’Nooit zal ik de dag vergeten dat ik mijn eerste gesprek had met Suzan, klein van stuk, een mutsje op haar hoofd wat verraadde dat ze een chemo was ondergaan. 28 Februari j.l. stond ze voor me met stralende ogen die zelfbewust de wereld in keken, op de uitvaartbeurs te Arnhem. Ze vertelde me dat ze uitbehandeld was en precies wist hoe ze haar begrafenis voor zich zag. Het was een bijzonder gesprek, dat ik me nog goed voor de geest kan halen. Op een gegeven ogenblik zei ze: ‘’Ik heb mijn eigen kist ontworpen.’’ Ik vond dat echt heel bijzonder en ze vroeg me of ze haar ontwerp mocht komen laten zien. Uiteraard zei ik: ’’ja, natuurlijk’’, en gaf haar mijn kaartje. Ik probeerde te informeren naar het materiaal en de vorm, maar Suzan lachte slechts en liet me in verwondering achter. Drie weken later stond ze voor de deur met een personenauto en een boedelbak erachter.

Wij hadden verwacht dat Suzan één kist wilde laten zien, maar in plaats daarvan had ze een hele serie aan ontwerpen bij zich. Suzan bleek meubelontwerpster te zijn en binnenhuis architecte.

Wat ons betreft hadden alle ontwerpen een ‘’wow-factor’’ en vanaf dat moment is de samenwerking in stroomversnelling geraakt. Wij mochten haar ontwerp tot haar erfenis maken en ter verkoop aanbieden via onze verkoopkanalen.

Vandaag kreeg ik te horen dat Suzan overleden is, ’s nachts, vredig in haar slaap.

Je weet dat het gaat gebeuren, maar toch komt het als een schok. Wij zijn van Suzan gaan houden, zelden kom je iemand tegen die zo gedreven is en zo’n positieve invloed hebben op hun omgeving. Suzan zal op natuurbegraafplaats Heidepol begraven worden in een prachtige kist die ze zelf ontworpen heeft. Suzan rust in de zijligging die de basis zijn van haar wonderschone ontwerpen..”

Wij verliezen in Suzan een dierbare samenwerkingspartner, maar vooral een bijzonder mens.

Wij zijn dankbaar dat we Suzan hebben mogen leren kennen.

Rust zacht lieve Suzan.

Anna Speksnijder heeft enige tijd geleden een column geschreven over haar ontmoeting met Suzan, de column is hier terug te lezen.

120 jaar Uitvaartverzorging van Vuure

26 mei, 2016/in Nieuws/door Hans van der Heijden

Afgelopen zaterdag heeft AkidiA een bijdrage mogen leveren aan de open dag van Uitvaartverzorging van Vuure, zij bestaan inmiddels 120 jaar. Hier heeft Anna Speksnijder een aantal presentaties gegeven over duurzame uitvaartkisten. AkidiA heeft een milieubewuste manier van ondernemen, iets wat wij graag met anderen delen. Middels deze weg danken wij Uitvaartverzorging van Vuure voor deze kans. Het is een positieve dag geweest, met een warm gevoel!

Begraven of cremeren in foetushouding.

12 mei, 2016/in Nieuws/door Hans van der Heijden

Suzan van der Schenk

Vanaf juli 2016 zal AkidiA Uitvaartkisten de Pu-Rest kisten van Suzan van der Schenk in haar assortiment opnemen. De kisten maken het mogelijk een overledene in zijligging of foetushouding te begraven of cremeren.

Hans van der Heijden van AkidiA heeft Suzan dit jaar op 28 februari ontmoet in Arnhem, tijdens de uitvaartbeurs. Na een interessant gesprek vroeg Suzan of ze eens langs mocht komen, omdat ze volgens eigen zeggen iets bijzonders gemaakt had. Twee weken later kwam Suzan naar de showroom van AkidiA in Rotterdam. Hier heeft het gehele AkidiA-team zich verbaasd over het bijzondere verhaal van Suzan, maar vooral over hoe zij dit heeft vertaald naar een kwalitatief hoogwaardig product. De kisten stralen een enorme creativiteit uit, met behoud van simplistische schoonheid.

De inspiratie voor de kisten is direct te herleiden naar Suzan, die door haar ziekte geconfronteerd wordt met haar sterfelijkheid. “Het is een natuurlijke houding en voor mezelf besefte ik dat het een koesterende gedachte is om terug te keren naar de houding waarin je ook in de moederschoot zat. Het verlies van mijn geliefden kan ik niet wegnemen. De aandacht en zorgzaamheid voor het lichaam, na het overlijden, geeft een zekere rust, zowel bij hen als bij mij.”

Nadat Suzan haar ontwerpen heeft laten zien, zijn er verschillende gesprekken geweest en is alles in een stroomversnelling geraakt. Door de levensverwachting van Suzan, is tijd van groot belang.

Suzan is inmiddels door zowel kranten, tijdschriften als diverse radiostations benaderd. Daarnaast heeft ze 23 april jongstleden haar producten gepresenteerd tijdens de uitvaartbeurs in Amsterdam, waar ze haar verhaal mocht vertellen aan de bezoekers. Tijdens de beurs in de Westerkerk was al duidelijk dat Suzan definitief had gekozen voor AkidiA als partner voor verkoop en distributie van haar product.

De Pu-Rest kisten zijn de eerste serie uitvaartkisten waarbij het mogelijk is om in foetushouding te liggen, zonder uit te wijken naar een extreem grote kist. De kisten zijn geschikt voor crematie, maar voldoen ook aan alle eisen die gesteld worden aan het begraven op een natuurbegraafplaats.

De kisten die Suzan van der Schenk ontworpen heeft zijn geschikt voor iedereen, maar bieden extra mogelijkheden voor mensen die zoeken naar een natuurlijke houding die wellicht beter bij hen past. Ook bieden de kisten een uitkomst voor bijvoorbeeld lichamelijk gehandicapten. AkidiA ziet deze serie kisten als een aanwinst op hun reeds uitgebreide assortiment van massieve kisten en kisten van natuurlijke materialen.

“We zien de laatste tijd steeds vaker dat men geen standaard programma wil afdraaien, maar op een persoonlijke manier afscheid wil nemen. De kisten die Suzan van der Schenk ontworpen heeft passen helemaal bij deze trend. De PU-REST kisten zijn een goed concept, prachtig en een heel bijzondere aanvulling op de grafkisten die in de markt beschikbaar zijn. Suzan is een heel bijzonder persoon die juist door haar huidige situatie in staat is door te dringen tot de kern van een goed kistontwerp. Schoonheid door pure materialen en organische vormgeving.” – Tim van ‘t Veer, AkidiA Uitvaartkisten

De Pu-Rest kisten zullen binnenkort ook te bestellen zijn op Doodskist.nl.

Uitvaartcentrum Utrechtse Heuvelrug

3 mei, 2016/in Geen categorie, Nieuws/door Hans van der Heijden

Uitvaartcentrum Utrechtse Heuvelrug

Afgelopen weekend hebben trotse eigenaars Tim van ’t Veer en Els van Deuveren het vernieuwde rouwcentrum in Leersum geopend. Vrijdag 29 april waren de deuren geopend voor de uitvaartondernemers uit de regio. Zaterdag 30 april is het rouwcentrum officieel geopend door de burgemeester van de Utrechtse Heuvelrug, de heer Frits Naafs (video) . De bewoners van de gemeente konden zaterdag kennis maken met deze, zoals de burgemeester het noemt, stijlvolle aanwinst voor Leersum. Beide dagen zijn druk bezocht, zowel de ondernemers als de bevolking uit de regio waren zeer te spreken over de metamorfose die het pand heeft ondergaan.

24-Uurskamers ”Magnolia” & ”Tulp”

Het rouwcentrum heeft een moderne en serene uitstraling. In het pand bevinden zich twee 24-uurskamers waar nabestaanden in een huiselijke sfeer en alle rust afscheid kunnen nemen van hun dierbaren. Tevens is er een verzorgingsruimte in het pand die van alle gemakken is voorzien.

De aula van het rouwcentrum is bestemd voor condoleances en afscheidsdiensten. Binnen deze aula is rekening gehouden met slechthorenden, middels de aanleg van een ringleiding voor het geluid. Het pand beschikt over een gebruiksvriendelijke keuken en moderne toiletgroepen die toegankelijk zijn voor rolstoelgebruikers. Bij het rouwcentrum is ruime parkeergelegenheid.

Het Uitvaartcentrum Utrechtse Heuvelrug ligt op de algemene begraafplaats van de gemeente Leersum. Deze begraafplaats is voor iedereen toegankelijk, ongeacht religie.